Dział: Wiadomości dermatologiczne

.

Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Ochrona skóry przed negatywnymi skutkami promieniowania słonecznego

Składową promieni słonecznych docierających na Ziemię stanowi m.in. promieniowanie nadfioletowe, czyli promieniowanie UV (ang. ultra-violet). W zależności od długości fali dzieli się na promieniowanie UVA (320–400 nm), dzielące się na krótkie (320–340 nm), długie (340–380 nm) i ultradługie (380–400 nm), na promieniowanie UVB (280–320 nm) oraz promieniowanie UVC (200–280 nm). W przeciwieństwie do promieniowania świetlnego i podczerwonego promieniowanie nadfioletowe ma działanie fotochemiczne, ponieważ ma krótszą falę, a tym samym większą energię. Obecnie dobre filtry przeciwsłoneczne chronią zarówno przed UVB, jak i UVA, ponieważ oba rodzaje promieniowania są groźne dla skóry. Promienie UVB wnikają płytko, bo tylko do naskórka, ale niosą ze sobą dużą energię. Promieniowanie UVA przenika głęboko, bo aż do skóry właściwej, a nawet tkanki podskórnej. Dlatego też jest odpowiedzialne za przedwczesne starzenie się skóry.
 

Czytaj więcej

Trądzik zwyczajny

Trądzik zwyczajny jest jedną z najczęstszych i najbardziej obniżających jakość życia dermatoz. To przewlekła choroba zapalna jednostek włosowo-łojowych, z występowaniem mikrozaskórników, zaskórników otwartych i zamkniętych oraz grudek i krost. Do podstawowych procesów patogenetycznych w przebiegu tworzenia się zmian trądzikowych zalicza się: nadprodukcję łoju, kolonizację gruczołów łojowych przez Cutibacterium acnes, zaburzenia rogowacenia ujść jednostek włosowo-łojowych oraz rozwój procesu zapalnego. W terapii miejscowej stosuje się preparaty o działaniu keratolitycznym i przeciwzaskórnikowym, przeciwzapalnym i przeciwbakteryjnym oraz przeciwłojotokowym i antyandrogennym. W umiarkowanych oraz ciężkich postaciach trądziku wskazane jest leczenie ogólne.

Czytaj więcej

Skuteczność stosowania probiotyków

W związku ze złożonym patomechanizmem, choroby o podłożu alergicznym/atopowym są z pewnością nadal dużym wyzwaniem dla lekarzy klinicystów. Stąd też dąży się do jak najbardziej szczegółowej identyfikacji czynników modyfikujących przebieg tych chorób, a tym samym mogących korzystnie wpływać na poprawę jakości życia pacjentów. W pracy opisano znaczenie probiotyków w profilaktyce i leczeniu atopowego zapalenia skóry.

Czytaj więcej

Łysienie androgenowe – możliwości terapii

Włosy stanowią naturalną ozdobę każdego człowieka, ale jednocześnie spełniają różnorodne funkcje, które zależą bezpośrednio od okolic ciała, w których występują, m.in. pełnią funkcję ochronną przed promieniowaniem UV, izolacyjną przed zimnem i ciepłem, natomiast na skórze owłosionej głowy ich funkcja wiąże się bezpośrednio z estetyką. Dlatego też choroby włosów i skóry owłosionej głowy nierzadko stanowią duży problem terapeutyczny dla lekarza i psychologiczny dla leczonego pacjenta. Dodatkowo włosy są źródłem informacji o stanie zdrowia człowieka oraz o kondycji organizmu, np. w stanach niedożywienia włosy stają się łamliwe, tracą połysk, wypadają w nadmiernej ilości, doprowadzając nawet do objawów wyłysienia. Łysienie to stan braku włosów uwarunkowany przejściowym lub trwałym ich wypadaniem z głowy i/lub innych okolic owłosionych. Obraz kliniczny łysienia może być różnorodny: łysienie ogniskowe, rozlane lub całkowite, przemijające lub trwałe. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie możliwości terapii często obserwowanego łysienia androgenowego.

Czytaj więcej

Takrolimus w leczeniu łuszczycy

Takrolimus, miejscowy inhibitor kalcyneuryny (mIK), w postaci maści jest stosowany z sukcesem od przeszło 20 lat w leczeniu miejscowym umiarkowanej i ciężkiej postaci atopowego zapalenia skóry. Dzięki wysokiej skuteczności przy niewielkiej liczbie działań niepożądanych jest coraz chętniej używany do leczenia innych dermatoz o podłożu zapalnym. Jedną z nich jest łuszczyca, w której korzystne, przeciwzapalne działanie takrolimusu jest wykorzystywane przede wszystkim u dzieci, w miejscach szczególnie wrażliwych na działania niepożądane miejscowych sterydów takich jak twarz, okolica narządów płciowych i okolice wyprzeniowe.

Czytaj więcej

Leczenie pokrzywki u chorych na COVID-19: systematyczny przegląd danych

W okresie pandemii COVID-19 zaobserwowano na świecie zauważalny wzrost generalnej zachorowalności w populacji ludzkiej. Dodatkowo wzrost ogólnego odsetka niepowodzeń terapeutycznych (śmiertelności) dotyczący rozmaitych chorób zaliczanych do odmiennych dziedzin nauk medycznych, jak również zdecydowany wzrost zapotrzebowania na szeroki panel świadczeń i usług medycznych.
W odniesieniu do pokrzywki, niedawno opublikowano wyniki przeglądu danych literaturowych (przegląd piśmiennictwa z zastosowaniem przeglądarek: Medline, EMBASE, Scopus, Cochrane i Google Scholar). Przeprowadzono go przy użyciu takich słów kluczowych jak: COVID-19, koronawirus, SARS-CoV-2, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy i osutka skórna. Obejmował on okres do 1 sierpnia 2020 r. Ostatecznej analizie poddano 25 pozycji piśmienniczych, które spełniały kryteria włączenia do przeglądu piśmienniczego i były opisami przypadków. Finalnie analizie poddano opisy 26 pacjentów z rozpoznaną pokrzywką i/lub obrzękiem naczynioruchowym, zakażeniem COVID-19 oraz przedstawionym postępowaniem terapeutycznym wraz z jego efektem klinicznym. Większość pacjentów (n = 16,69%) stanowiły osoby w wieku ponad 50 lat. Jednak pokrzywka była rozpoznawana również w zdecydowanie młodszym wieku, nawet u dwumiesięcznego niemowlęcia. Zmiany skórne ustępowały lub ulegały normalizacji na przestrzeni czasowej od 24 godzin do maksymalnie dwóch tygodni po zastosowaniu leczenia przeciwhistaminowego i/lub włączeniu sterydoterapii ogólnej. Nie zanotowano przypadków pokrzywki nawrotowej lub przypadków niereagujących na leczenie sterydami ogólnymi. Leczenie pokrzywki u pacjentów z COVID-19 powinno obejmować leki przeciwhistaminowe oraz sterydoterapię ogólną. Zawsze konieczne jest wdrożenie zindywidualizowanego schematu terapeutycznego.
Konieczne są naturalnie dalsze badania w odniesieniu do pełnego zrozumienia patogenezy pokrzywki w przebiegu infekcji COVID-19. Pomoże to we wczesnej ocenie diagnostycznej i zaplanowaniu stosownej terapii w odniesieniu do poszczególnych przypadków pacjentów. 

Czytaj więcej

Składniki pokarmowe wpływające na przebieg łuszczycy

Łuszczyca jest przewlekłą, nawrotową chorobą zapalną skóry, uwarunkowaną genetycznie, dotyczącą ok. 2–3% populacji. Choroba przebiega z nadmierną nieprawidłową proliferacją naskórka i zaburzeniami immunologicznymi (m.in. wzrostem poziomu czynnika martwicy nowotworów TNF-alfa, interleukiny-23, interleukiny-17). W przebiegu choroby stwierdza się zmiany skórne o charakterystycznej morfologii (wykwity rumieniowo-grudkowe pokryte srebrzystoszarą łuską). Pacjenci z łuszczycą mają większą tendencję do występowania otyłości, cukrzycy, dyslipidemii, chorób sercowo-naczyniowych oraz chorób zapalnych jelit. U pacjentów z łuszczycą może wystąpić dysbioza mikrobioty jelitowej i niedobór witaminy D lub selenu. Pacjenci ci często też mają nieprawidłowe nawyki żywieniowe, które mogą się przyczyniać do ciężkości choroby. Według najnowszych danych nasycone kwasy tłuszczowe, cukry proste, czerwone mięso i alkohol zaostrzają przebieg łuszczycy, podczas gdy wielonienasycone kwasy tłuszczowe, witamina D, witamina B12, selen, cukry złożone i probiotyki mogą łagodzić jej przebieg. Artykuł ma na celu przedstawienie aktualnych informacji na temat wpływu składników pokarmowych na przebieg łuszczycy.

Czytaj więcej

Wybrane wirusowe choroby zakaźne wieku dziecięcego z punktu widzenia dermatologa

Do grupy wirusowych chorób zakaźnych wieku dziecięcego zaliczamy choroby, które mają charakterystyczną manifestację kliniczną, zwykle przebiegają w sposób niepowikłany, ustępują samoistnie, a przechorowanie ich pozostawia trwałą odporność. Jako że cechują się one m.in. specyficznymi zmianami skórnymi, niniejszy artykuł ma na celu przegląd ospy wietrznej, odry, różyczki, rumienia zakaźnego i rumienia nagłego z punktu widzenia dermatologa, ze szczególnym uwzględnieniem objawów skórnych.

Czytaj więcej

Naczyniak jako „maska” czerniaka złośliwego Analiza porównawcza dwóch przypadków kliniczno-dermatoskopowych

Artykuł przedstawia parę podobnych klinicznie i dermatoskopowo bezbarwnikowych wykwitów, z których jeden jest złośliwy, a drugi łagodny. Celem publikacji jest przedstawienie potencjalnych trudności w używaniu dermatoskopii. Dla opisanych przypadków przedstawiony jest wywiad, obraz kliniczny, dermatoskopowy i histologiczny. W tabeli zebrano porównanie obu obrazów dermatoskopowych. Autorki mają nadzieję, że przedstawione przypadki pomogą w uwrażliwieniu dermatoskopistów w diagnozowaniu subtelnych cech złośliwości na początkowym etapie wzrostu.

Czytaj więcej

Metody leczenia trądziku

Trądzik to choroba zapalna skóry, która bardzo często występuje w naszej populacji, najczęściej u młodych osób w wieku dojrzewania, ale może występować w każdym wieku. Ze względów estetycznych oraz celem uniknięcia powikłań takich jak przetrwałe blizny i przebarwienia powinno się szybko włączyć odpowiednie leczenie. Najczęściej zaczyna się od leczenia miejscowego, np. antybiotykami czy retinoidami. Bardzo ważna jest również odpowiednia pielęgnacja i dieta. W ciężkich przypadkach konieczne jest leczenie ogólne przez kilka miesięcy. Pomocniczo do leczenia przeprawień i blizn stosuje się zabiegi z użyciem lasera ablacyjnego bądź kwasów złuszczających naskórek.

Czytaj więcej

Witamina D w wybranych chorobach skóry

W ostatnich latach rosnące zainteresowanie rolą witaminy D w chorobach skóry spowodowało opublikowanie wielu wyników badań dotyczących związku tej witaminy z niektórymi chorobami skóry, m.in. z atopowym zapaleniem skóry, trądzikiem zwykłym, łuszczycą pospolitą, bielactwem, łysieniem plackowatym i androgenowym czy nawet nowotworami skóry. W tym artykule zwrócimy uwagę na rolę witaminy D w wybranych chorobach skóry.

Czytaj więcej

Grzybica paznokci – trudności diagnostyczne i terapeutyczne

Grzybica paznokci jest najczęstszą chorobą paznokci. Częstość jej występowania wzrasta z wiekiem. Onychomikoza jest skutkiem zakażenia wywołanego przez dermatofity, pleśnie niedermatofitowe oraz drożdżaki. Większość przypadków jest kojarzona z zakażeniem dermatofitami, w szczególności T. rubrum. W leczeniu grzybicy paznokci stosuje się leki doustne, miejscowe, terapię laserową, fotodynamiczną i chirurgiczne usuwanie zmienionej płytki paznokciowej. Doustna terapia przeciwgrzybicza jest najskuteczniejszą metodą leczenia grzybicy paznokci w każdej grupie wiekowej. U dzieci obserwuje się mniej działań niepożądanych niż u dorosłych po stosowaniu doustnych leków przeciwgrzybiczych. W terapii grzybicy paznokci stosuje się terbinafinę, itrakonazol i flukonazol. Lekiem z wyboru w leczeniu grzybicy paznokci jest terbinafina doustna (250 mg na dobę), ponieważ wykazuje najlepszy wskaźnik wyleczeń. Doustne leki przeciwgrzybicze są zalecane we wszystkich typach grzybicy paznokci, zwłaszcza w przypadku zajęcia ≥ 50% paznokcia, zakażenia wielu paznokci, zajętej macierzy paznokcia lub obecności dermatofitomy (odgraniczone i zlokalizowane grube masy strzępków grzybów i nekrotyczna keratyna między płytką paznokcia a łożyskiem paznokcia). Skojarzone leczenie doustne i miejscowe skraca czas terapii. Terapię skojarzoną można stosować sekwencyjnie lub równolegle. Dostępne miejscowe leki przeciwgrzybicze występują w formie lakierów i roztworów zawierających efinakonazol, tawaborol, cyklopiroks, amorolfinę i terbinafinę. Leki te są zazwyczaj dobrze tolerowane, a do działań niepożądanych zaliczamy rumień okołopaznokciowy i pieczenie w miejscu aplikacji. Czas leczenia jest dłuższy niż w terapii doustnej, mimo to skuteczność leków miejscowych jest mniejsza, prawdopodobnie ze względu na niewystarczającą penetrację płytki paznokcia. Terapia laserowa opiera się na wykorzystaniu zasady selektywnej fototermolizy, zgodnie z którą energia lasera jest preferencyjnie absorbowana przez grzybnię grzyba, co powoduje szybki wzrost temperatury w obrębie grzybni i w rezultacie śmierć komórek grzyba. W przypadku paznokci o bardzo grubej płytce lub opornych na dotychczasowe leczenie farmakologiczne można rozważyć również chirurgiczne oderwanie paznokcia. W artykule zwrócono uwagę na możliwe przyczyny braku efektów terapeutycznych.

Czytaj więcej