Dział: Wiadomości dermatologiczne

.

Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Leczenie pokrzywki u chorych na COVID-19: systematyczny przegląd danych

W okresie pandemii COVID-19 zaobserwowano na świecie zauważalny wzrost generalnej zachorowalności w populacji ludzkiej. Dodatkowo wzrost ogólnego odsetka niepowodzeń terapeutycznych (śmiertelności) dotyczący rozmaitych chorób zaliczanych do odmiennych dziedzin nauk medycznych, jak również zdecydowany wzrost zapotrzebowania na szeroki panel świadczeń i usług medycznych.
W odniesieniu do pokrzywki, niedawno opublikowano wyniki przeglądu danych literaturowych (przegląd piśmiennictwa z zastosowaniem przeglądarek: Medline, EMBASE, Scopus, Cochrane i Google Scholar). Przeprowadzono go przy użyciu takich słów kluczowych jak: COVID-19, koronawirus, SARS-CoV-2, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy i osutka skórna. Obejmował on okres do 1 sierpnia 2020 r. Ostatecznej analizie poddano 25 pozycji piśmienniczych, które spełniały kryteria włączenia do przeglądu piśmienniczego i były opisami przypadków. Finalnie analizie poddano opisy 26 pacjentów z rozpoznaną pokrzywką i/lub obrzękiem naczynioruchowym, zakażeniem COVID-19 oraz przedstawionym postępowaniem terapeutycznym wraz z jego efektem klinicznym. Większość pacjentów (n = 16,69%) stanowiły osoby w wieku ponad 50 lat. Jednak pokrzywka była rozpoznawana również w zdecydowanie młodszym wieku, nawet u dwumiesięcznego niemowlęcia. Zmiany skórne ustępowały lub ulegały normalizacji na przestrzeni czasowej od 24 godzin do maksymalnie dwóch tygodni po zastosowaniu leczenia przeciwhistaminowego i/lub włączeniu sterydoterapii ogólnej. Nie zanotowano przypadków pokrzywki nawrotowej lub przypadków niereagujących na leczenie sterydami ogólnymi. Leczenie pokrzywki u pacjentów z COVID-19 powinno obejmować leki przeciwhistaminowe oraz sterydoterapię ogólną. Zawsze konieczne jest wdrożenie zindywidualizowanego schematu terapeutycznego.
Konieczne są naturalnie dalsze badania w odniesieniu do pełnego zrozumienia patogenezy pokrzywki w przebiegu infekcji COVID-19. Pomoże to we wczesnej ocenie diagnostycznej i zaplanowaniu stosownej terapii w odniesieniu do poszczególnych przypadków pacjentów. 

Czytaj więcej

Składniki pokarmowe wpływające na przebieg łuszczycy

Łuszczyca jest przewlekłą, nawrotową chorobą zapalną skóry, uwarunkowaną genetycznie, dotyczącą ok. 2–3% populacji. Choroba przebiega z nadmierną nieprawidłową proliferacją naskórka i zaburzeniami immunologicznymi (m.in. wzrostem poziomu czynnika martwicy nowotworów TNF-alfa, interleukiny-23, interleukiny-17). W przebiegu choroby stwierdza się zmiany skórne o charakterystycznej morfologii (wykwity rumieniowo-grudkowe pokryte srebrzystoszarą łuską). Pacjenci z łuszczycą mają większą tendencję do występowania otyłości, cukrzycy, dyslipidemii, chorób sercowo-naczyniowych oraz chorób zapalnych jelit. U pacjentów z łuszczycą może wystąpić dysbioza mikrobioty jelitowej i niedobór witaminy D lub selenu. Pacjenci ci często też mają nieprawidłowe nawyki żywieniowe, które mogą się przyczyniać do ciężkości choroby. Według najnowszych danych nasycone kwasy tłuszczowe, cukry proste, czerwone mięso i alkohol zaostrzają przebieg łuszczycy, podczas gdy wielonienasycone kwasy tłuszczowe, witamina D, witamina B12, selen, cukry złożone i probiotyki mogą łagodzić jej przebieg. Artykuł ma na celu przedstawienie aktualnych informacji na temat wpływu składników pokarmowych na przebieg łuszczycy.

Czytaj więcej

Wybrane wirusowe choroby zakaźne wieku dziecięcego z punktu widzenia dermatologa

Do grupy wirusowych chorób zakaźnych wieku dziecięcego zaliczamy choroby, które mają charakterystyczną manifestację kliniczną, zwykle przebiegają w sposób niepowikłany, ustępują samoistnie, a przechorowanie ich pozostawia trwałą odporność. Jako że cechują się one m.in. specyficznymi zmianami skórnymi, niniejszy artykuł ma na celu przegląd ospy wietrznej, odry, różyczki, rumienia zakaźnego i rumienia nagłego z punktu widzenia dermatologa, ze szczególnym uwzględnieniem objawów skórnych.

Czytaj więcej

Naczyniak jako „maska” czerniaka złośliwego Analiza porównawcza dwóch przypadków kliniczno-dermatoskopowych

Artykuł przedstawia parę podobnych klinicznie i dermatoskopowo bezbarwnikowych wykwitów, z których jeden jest złośliwy, a drugi łagodny. Celem publikacji jest przedstawienie potencjalnych trudności w używaniu dermatoskopii. Dla opisanych przypadków przedstawiony jest wywiad, obraz kliniczny, dermatoskopowy i histologiczny. W tabeli zebrano porównanie obu obrazów dermatoskopowych. Autorki mają nadzieję, że przedstawione przypadki pomogą w uwrażliwieniu dermatoskopistów w diagnozowaniu subtelnych cech złośliwości na początkowym etapie wzrostu.

Czytaj więcej

Metody leczenia trądziku

Trądzik to choroba zapalna skóry, która bardzo często występuje w naszej populacji, najczęściej u młodych osób w wieku dojrzewania, ale może występować w każdym wieku. Ze względów estetycznych oraz celem uniknięcia powikłań takich jak przetrwałe blizny i przebarwienia powinno się szybko włączyć odpowiednie leczenie. Najczęściej zaczyna się od leczenia miejscowego, np. antybiotykami czy retinoidami. Bardzo ważna jest również odpowiednia pielęgnacja i dieta. W ciężkich przypadkach konieczne jest leczenie ogólne przez kilka miesięcy. Pomocniczo do leczenia przeprawień i blizn stosuje się zabiegi z użyciem lasera ablacyjnego bądź kwasów złuszczających naskórek.

Czytaj więcej

Witamina D w wybranych chorobach skóry

W ostatnich latach rosnące zainteresowanie rolą witaminy D w chorobach skóry spowodowało opublikowanie wielu wyników badań dotyczących związku tej witaminy z niektórymi chorobami skóry, m.in. z atopowym zapaleniem skóry, trądzikiem zwykłym, łuszczycą pospolitą, bielactwem, łysieniem plackowatym i androgenowym czy nawet nowotworami skóry. W tym artykule zwrócimy uwagę na rolę witaminy D w wybranych chorobach skóry.

Czytaj więcej

Grzybica paznokci – trudności diagnostyczne i terapeutyczne

Grzybica paznokci jest najczęstszą chorobą paznokci. Częstość jej występowania wzrasta z wiekiem. Onychomikoza jest skutkiem zakażenia wywołanego przez dermatofity, pleśnie niedermatofitowe oraz drożdżaki. Większość przypadków jest kojarzona z zakażeniem dermatofitami, w szczególności T. rubrum. W leczeniu grzybicy paznokci stosuje się leki doustne, miejscowe, terapię laserową, fotodynamiczną i chirurgiczne usuwanie zmienionej płytki paznokciowej. Doustna terapia przeciwgrzybicza jest najskuteczniejszą metodą leczenia grzybicy paznokci w każdej grupie wiekowej. U dzieci obserwuje się mniej działań niepożądanych niż u dorosłych po stosowaniu doustnych leków przeciwgrzybiczych. W terapii grzybicy paznokci stosuje się terbinafinę, itrakonazol i flukonazol. Lekiem z wyboru w leczeniu grzybicy paznokci jest terbinafina doustna (250 mg na dobę), ponieważ wykazuje najlepszy wskaźnik wyleczeń. Doustne leki przeciwgrzybicze są zalecane we wszystkich typach grzybicy paznokci, zwłaszcza w przypadku zajęcia ≥ 50% paznokcia, zakażenia wielu paznokci, zajętej macierzy paznokcia lub obecności dermatofitomy (odgraniczone i zlokalizowane grube masy strzępków grzybów i nekrotyczna keratyna między płytką paznokcia a łożyskiem paznokcia). Skojarzone leczenie doustne i miejscowe skraca czas terapii. Terapię skojarzoną można stosować sekwencyjnie lub równolegle. Dostępne miejscowe leki przeciwgrzybicze występują w formie lakierów i roztworów zawierających efinakonazol, tawaborol, cyklopiroks, amorolfinę i terbinafinę. Leki te są zazwyczaj dobrze tolerowane, a do działań niepożądanych zaliczamy rumień okołopaznokciowy i pieczenie w miejscu aplikacji. Czas leczenia jest dłuższy niż w terapii doustnej, mimo to skuteczność leków miejscowych jest mniejsza, prawdopodobnie ze względu na niewystarczającą penetrację płytki paznokcia. Terapia laserowa opiera się na wykorzystaniu zasady selektywnej fototermolizy, zgodnie z którą energia lasera jest preferencyjnie absorbowana przez grzybnię grzyba, co powoduje szybki wzrost temperatury w obrębie grzybni i w rezultacie śmierć komórek grzyba. W przypadku paznokci o bardzo grubej płytce lub opornych na dotychczasowe leczenie farmakologiczne można rozważyć również chirurgiczne oderwanie paznokcia. W artykule zwrócono uwagę na możliwe przyczyny braku efektów terapeutycznych.

Czytaj więcej

Zastosowanie takrolimusu w bielactwie

Bielactwo jest przewlekłą chorobą dotykającą 2% populacji. Białe plamy spowodowane destrukcją melanocytów mogą występować we wszystkich okolicach ciała, przez co choroba ma duży wpływ na samopoczucie i jakość życia pacjentów, dlatego bardzo ważne jest jej efektywne leczenie. Schorzenie to ma podłoże genetyczne i autoimmunologiczne, dlatego niemożliwe jest zupełne wyleczenie pacjentów. Liczne terapie stosowane w bielactwie mają na celu zahamowanie postępu choroby, przywrócenie pigmentacji oraz zapobieganie jej nawrotom. Do głównych metod leczenia bielactwa zaliczamy: fototerapię, leczenie miejscowe, leczenie ogólne oraz zabiegi chirurgiczne. Jednym z preparatów zalecanych w leczeniu bielactwa jest takrolimus. Należy on do grupy inhibitorów kalcyneuryny stosowanych w bielactwie miejscowo i wykazuje lepszy profil bezpieczeństwa niż maści z glikokortykosteroidami, a efekty leczenia obiema grupami leków są porównywalne.

Czytaj więcej

Rumień wielopostaciowy – opis przypadku

Istnieje wiele reakcji polekowych, które mogą mieć ciężki, zagrażający życiu przebieg. Wśród nich należy wymienić zespół Stevensa–Johnsona (ang. Stevens–Johnson syndrome – SJS) oraz toksyczną nekrolizę naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis – TEN). W obu przypadkach obserwuje się występowanie wykwitów rumieniowych, pęcherzy oraz zmian w obrębie błon śluzowych, co powoduje, że obraz kliniczny przypomina ciężkie oparzenie. Poniżej przedstawiona zostanie charakterystyka tychże jednostek chorobowych wraz z opisem przypadku.

Czytaj więcej

Trudności w zakresie diagnostyki różnicowej zmian skórnych o morfologii wyprysku – opis przypadku

Grzybice są schorzeniami bardzo często spotykanymi w praktyce dermatologicznej. Szacuje się, że ok. 25% populacji ogólnej jest dotkniętych rozmaitymi infekcjami grzybiczymi, a dominującym gatunkiem je wywołującym jest Trichophyton rubrum [1, 2]. Chorobotwórcze grzyby wywołują w większości powierzchniowe infekcje, które dotyczą zrogowaciałych substratów takich jak skóra, paznokcie, włosy. Pomimo dużej ich powszechności prawidłowe rozpoznanie i diagnoza bywają trudne. Morfologia zmian skórnych jest zwykle niejednoznaczna i może przypominać szereg odmiennych dermatoz zapalnych. Ich wygląd nierzadko ulega zmianie, zwłaszcza w wyniku szeroko stosowanej miejscowej terapii preparatami glikokortykosteroidowymi (mGKS), niejednokrotnie o złożonym składzie (mGKS + antybiotyk + lek przeciwgrzybiczy). Jak trudna i żmudna potrafi być diagnostyka rozsianych zmian skórnych obserwowanych w przypadku grzybicy skóry gładkiej, obrazuje przedstawiony w artykule opis przypadku. Zarówno relatywnie długi okres utrzymywania się zmian skórnych, mylne i niejednoznaczne wyniki badań diagnostycznych, jak i konieczność wdrożenia terapii immunosupresyjnej spowodowały, że przypadek ten stanowi przykład bardzo trudnej sytuacji klinicznej, z którą można się spotkać w codziennej praktyce dermatologicznej.

Czytaj więcej

Związek łuszczycy z chorobami wątroby

Łuszczyca pospolita charakteryzuje się głównie zajęciem skóry i stawów, jak również współwystępowaniem wielu objawów ogólnoustrojowych, takich jak otyłość, nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia oraz cukrzyca typu 2. Obecnie uważa się, że istnieje silna korelacja pomiędzy łuszczycą a zaburzeniami czynności wątroby. Najczęściej z łuszczycą współwystępuje niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby. Podłożem obu schorzeń jest przewlekły, ogólnoustrojowy stan zapalny, stres oksydacyjny, zaburzenia metabolizmu lipidów oraz nieprawidłowe wspólne szlaki immunologiczne. U pacjentów z łuszczycą obserwuje się większe ryzyko rozwoju autoimmunologicznych chorób wątroby, a także raka wątroby w porównaniu z populacją ogólną. W niniejszym artykule przestawiono najnowsze dane dotyczące chorób wątroby i ich patogenezy u pacjentów z łuszczycą.

Czytaj więcej

Infekcje gronkowcowe skóry – problem wciąż aktualny

Wzrasta liczba infekcji powodowanych zarówno przez Staphylococcus aureus (S. aureus), jak i Staphylococcus epidermidis (S. epidermidis) oraz inne koagulazo-negatywne gronkowce. Mechanizm tych infekcji zależy od lokalizacji ich ogniska. Gronkowce mogą być przyczyną zapalenia stawów, ścięgien, wsierdzia, kości, płuc, układu moczowego, protez stawowych, zastawek serca, kateterów, zatruć pokarmowych i infekcji skóry. W tym ostatnim przypadku powodują liszajec zakaźny, zapalenie mieszków włosowych, czyraki, gronkowcowe złuszczające zapalenie stawów (zespół SSSS – staphylococcal scalded skin syndrome), ale mogą także wtórnie infekować zmiany skórne, np. owrzodzenia. Objawy kliniczne infekcji są efektem działania toksyn produkowanych przez bakterie. Należą do nich: Panton–Valentine leukocydyna (PVL), eksfoliatyny (ETs), enterotoksyny, toksyna zespołu wstrząsu toksycznego (TSST-1, ang. toxic shock syndrome toxin-1). Rzadziej przyczyną jest bakteriemia. Leczenie choroby nadal może okazać się wyzwaniem.

Czytaj więcej