Studenckie Koło Naukowe Endokrynologiczne przy Katedrze i Klinice Endokrynologii, Przemiany Materii i Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry i stawów, której częstość w Polsce wynosi 1–3%. Liczne wykwity skórne, które mogą być obecne w każdej okolicy ciała, znacznie obniżają jakość życia pacjentów, dlatego ważne jest efektywne leczenie tej choroby. W zależności od ciężkości łuszczycy pacjentów kwalifikuje się do leczenia miejscowego, klasycznego leczenia systemowego lub leczenia biologicznego.
Bielactwo jest przewlekłą chorobą dotykającą 2% populacji. Białe plamy spowodowane destrukcją melanocytów mogą występować we wszystkich okolicach ciała, przez co choroba ma duży wpływ na samopoczucie i jakość życia pacjentów, dlatego bardzo ważne jest jej efektywne leczenie. Schorzenie to ma podłoże genetyczne i autoimmunologiczne, dlatego niemożliwe jest zupełne wyleczenie pacjentów. Liczne terapie stosowane w bielactwie mają na celu zahamowanie postępu choroby, przywrócenie pigmentacji oraz zapobieganie jej nawrotom. Do głównych metod leczenia bielactwa zaliczamy: fototerapię, leczenie miejscowe, leczenie ogólne oraz zabiegi chirurgiczne. Jednym z preparatów zalecanych w leczeniu bielactwa jest takrolimus. Należy on do grupy inhibitorów kalcyneuryny stosowanych w bielactwie miejscowo i wykazuje lepszy profil bezpieczeństwa niż maści z glikokortykosteroidami, a efekty leczenia obiema grupami leków są porównywalne.
Trądzik pospolity jest schorzeniem, które dotyczy ponad 85% nastolatków, jednak pomimo jego powszechności leczenie wciąż bywa niezadowalające. Okazuje się, że do wystąpienia trądziku może się przyczynić nadmiar insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF-1), który prowadzi do nadaktywności szlaku sygnalizacyjnego kompleksu 1 kinazy mTOR (mTORC1). Mechanizmy te zauważono także u pacjentów z insulinoopornością, co pozwala nam przypuszczać, że leczenie insulinooporności może przynieść korzyści u pacjentów chorujących na trądzik. W terapii insulinooporności kluczowe jest wprowadzenie diety o niskim indeksie glikemicznym, unikanie mleka i produktów mlecznych oraz aktywność fizyczna. Możliwą modyfikacją w leczeniu opornego trądziku jest metformina – lek uwrażliwiający tkanki na insulinę. Dotychczasowe obserwacje pokazują korzystne efekty takiej terapii i dają perspektywę na wyleczenie opornego trądziku.