Miejscowe inhibitory kalcyneuryny (mIK) należą do leków o udokumentowanym działaniu przeciwzapalnym i immunomodulującym. Po raz pierwszy do leczenia miejscowego wprowadzono je w latach 90. XX w. i szybko znalazły zastosowanie w terapii dermatologicznej.
Pierwszym wprowadzonym przedstawicielem tej grupy w leczeniu miejscowym był takrolimus, który strukturalnie należy do antybiotyków makrolidowych i jest produkowany przez Streptomyces tsukubaensis (schemat nr 1). Takrolimus charakteryzuje się silnym działaniem immunosupresyjnym, wysoką skutecznością oraz dobrym profilem bezpieczeństwa. Selektywny mechanizm działania inhibitorów kalcyneuryny warunkuje brak działań niepożądanych typowych dla przewlekłej miejscowej glikokortykosteroidoterapii.
Drugim wprowadzonym na rynek przedstawicielem mIK był pimekrolimus. Pierwszym wskazaniem do stosowania obu leków było leczenie pacjentów z atopowym zapaleniem skóry. Jednak ze względu na sposób działania i skuteczność są one obecnie stosowane również w innych dermatozach o podłożu zapalnym [1–3].
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) jest zapalną, przewlekłą i nawrotową chorobą skóry. Charakteryzuje się obecnością rumienia ze złuszczaniem w obrębie skóry skalpu, twarzy (łuki brwiowe, fałdy nosowo-wargowe) i klatki piersiowej. Częstość występ...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
