Suchość skóry jako problem kliniczny

Skóra jest jednym z najważniejszych narządów człowieka, pełniącym szereg istotnych funkcji, spośród których najistotniejszą jest tworzenie fizjologicznej bariery pomiędzy organizmem człowieka a środowiskiem zewnętrznym. Skóra pełni funkcję ochronną przed szkodliwymi czynnikami fizycznymi i chemicznymi, drobnoustrojami oraz urazami mechanicznymi. Ponadto narząd ten bierze udział w procesach metabolicznych, immunologicznych, termoregulacyjnych, wydzielniczych, w oddychaniu, resorpcji, czynnościach percepcyjnych oraz w utrzymaniu równowagi wodno-elektrolitowej [1]. Prawidłowe funkcjonowanie skóry jako bariery ochronnej jest warunkowane m.in. odpowiednim stopniem nawilżenia jej najbardziej zewnętrznej struktury, którą jest warstwa rogowa naskórka.

Bariera naskórkowa a problem suchości skóry

Właściwe działanie bariery naskórkowej uzależnione jest od utrzymania prawidłowego i ściśle zaprogramowanego procesu różnicowania się keratynocytów. Polega on na intensywnym dzieleniu się komórek w warstwie podstawnej naskórka i ich migracji poprzez kolejne warstwy (kolczystą, ziarnistą, jasną) aż do ostatniej warstwy rogowej, w której komórki naskórka (korneocyty), pozbawione mitochondriów i jądra komórkowego, ulegają ostatecznie procesowi złuszczenia z powierzchni skóry. Podstawowe elementy strukturalne tworzące barierę ochronną w obrębie warstwy rogowej to koperta rogowa otaczająca każdy korneocyt, kompleksy keratyn i filagryny oraz naturalny czynnik nawilżający (natural moisturizing factor – NMF) w obrębie korneocytów, blaszki lipidowe wypełniające przestrzeń między korneocytami oraz korneodesmosomy – połączenia komórkowe zapewniające ścisłe przyleganie do siebie komórek. W wytworzeniu i utrzymaniu tych elementów biorą udział białka strukturalne (m.in. keratyny, inwolukryna, lorykryna, korneodesmosyna), organelle, zwane ciałkami blaszkowatymi, uczestniczące w transporcie lipidów w obręb...