Toczeń rumieniowaty układowy jest złożoną, wielonarządową chorobą układową, która bez odpowiedniego leczenia istotnie wpływa na jakość i czas trwania życia pacjentów. Rejestracja nowych leków oraz stale rosnąca liczba badań już dostępnych preparatów wymagają regularnej aktualizacji zaleceń. Leczenie zależy od ciężkości choroby oraz zajęcia narządowego, ze względu na zróżnicowaną prezentację kliniczną wymaga zindywidualizowanego, wielospecjalistycznego podejścia. Narządem, którego zajęcie w największym stopniu wpływa na dobór strategii leczenia, są nerki. Celem leczenia jest osiągnięcie remisji klinicznej lub alternatywnie niskiej aktywności choroby. Aktywność powinna być oceniana każdorazowo podczas wizyt lekarskich, których częstość należy dostosować do pacjenta. Podstawą leczenia pozostaje hydroksychlorochina oraz do czasu uzyskania remisji klinicznej – glikokortykosteroidy. Dąży się obecnie do zmniejszania dawki glikokortkosteroidów, aż do, jeżeli to możliwe, ich odstawienia i kontroli choroby lekami immunosupresyjnymi. W przypadku braku odpowiedzi na leczenie pierwszego rzutu i w celu redukcji glikokortykosteroidów stosuje się leki immunosupresyjne/immunomodulujące i/lub leki biologiczne: belimumab i anifrolumab. Część leków (cyklofosfamid, rytuksymab) pozostaje zarezerwowana dla choroby o ciężkim przebiegu lub z kluczowym zajęciem narządowym. Ważne, aby pamiętać o całościowym podejściu do pacjenta. Poza leczeniem choroby podstawowej należy leczyć choroby współistniejące, wdrażać interwencje odnośnie do stylu życia, prowadzić profilaktykę zakażeń, chorób sercowo-naczyniowych, osteoporozy, nowotworów, edukację na temat choroby, rehabilitację oraz zapewnić wsparcie psychologiczne.