Świerzb jest chorobą pasożytniczą skóry, za którą odpowiadają roztocza świerzbowca Sarcoptes scabiei. Infekcja przenosi się poprzez kontakt bezpośredni i/lub pośredni. Podkreśla się, że infekcja zdecydowanie częściej dotyczy dzieci i młodych dorosłych, najprawdopodobniej wskutek niedostatecznej diagnostyki i niekiedy braku uczucia świądu. Rozpoznanie choroby następuje na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego w połączeniu z wywiadem medycznym i wynikami badań pomocniczych. W przypadku świerzbu za główne cele terapeutyczne uznaje się eradykację pasożytów, zapobieganie rozprzestrzenianiu się infekcji na inne osoby, zmniejszanie nasilenia świądu oraz rozpoznanie i leczenie ewentualnych powikłań. Konieczne jest prowadzenie równoczesnej terapii u pacjentów zarażonych, domowników i osób mających z nimi kontakt, co wynika z ryzyka występowania infekcji bezobjawowej lub przedłużonego okresu latencji objawów. W poniższym artykule opisano możliwości terapeutyczne w przypadku świerzbu, ze szczególnym uwzględnieniem permetryny 5% w kremie.
Dział: Praktyka kliniczna
Grzybica paznokci jest najczęstszą chorobą paznokci, która stanowi co najmniej 50% wszystkich schorzeń płytek paznokciowych. Jest to infekcja paznokci wywołana przez grzyby (dermatofity, grzyby drożdżopodobne i pleśnie), objawiająca się zmianą zabarwienia płytki paznokciowej, jej pogrubieniem z hiperkeratozą podpłytkową oraz onycholizą. Laboratoryjne potwierdzenie rozpoznania klinicznego grzybicy paznokci jest zalecane przed rozpoczęciem leczenia. W terapii mają zastosowanie metody miejscowe, ogólne, zabiegowe oraz łączenie tych metod [1].
Hidradenitis suppurativa (HS), znana również jako trądzik odwrócony, jest przewlekłą, zapalną, nawrotową chorobą skóry, dotyczącą okolic bogatych w gruczoły apokrynowe, głównie pach, pachwin i okolicy anogenitalnej. Charakteryzuje się nawracającymi bolesnymi guzkami, ropniami i przetokami, które znacząco obniżają jakość życia pacjentów. Choroba częściej dotyczy palaczy tytoniu i osób otyłych, u ok. 40% chorych ma podłoże genetyczne. W etiopatogenezie podejrzewa się również zaburzenia hormonalne, a także dysbiozę mikrobiomu skóry i jelit. Współistnieje z wieloma chorobami, takimi jak otyłość, cukrzyca, zespół metaboliczny, nieswoiste zapalenia jelit, piodermia zgorzelinowa, zespoły autozapalne, spondyloartropatie, schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa czy chłoniaki. Leczenie obejmuje przede wszystkim miejscowe i systemowe antybiotyki (klindamycynę z ryfampicyną, tetracykliny), terapie biologiczne (adalimumab, sekukinumab, bimekizumab) oraz zabiegi chirurgiczne.
Łuszczyca jest przewlekłą i nieuleczalną chorobą skóry, której średnią częstość szacuje się na 1–3% w populacji ogólnoświatowej, co przekłada się na mniej więcej 125 mln chorych na całym świecie. Przyjmuje się, iż w większości regionów geograficznych łuszczyca dotyka w równym stopniu kobiety i mężczyzn. Patogeneza łuszczycy jest bardzo złożona i w dalszym ciągu nie w pełni poznana. Najczęstszą postacią łuszczycy jest łuszczyca zwykła, konkretnie jej odmiana plackowata. W przypadku rozpoznania łuszczycy o nasileniu łagodnym pacjent może być leczony jedynie lekami miejscowymi. Jednakże w pewnych sytuacjach zasadne może być dołączenie fototerapii lub leków ogólnych.