.
Zmiany zachodzące wraz z wiekiem w układzie odpornościowym wpływają na obraz zmian skórnych, w wyniku czego dermatozy dziecięce różnią się przebiegiem oraz sposobem leczenia od tych w wieku dorosłym. Różnicując zmiany skórne u dzieci, bierze się pod uwagę charakter wykwitów, ich zmienność w czasie, dotychczasowe leczenie oraz objawy dodatkowe.
Wszystkie zabiegi korekcyjnej dermatologii estetycznej wiążą się z ryzykiem zarówno krótkotrwałych, jak i długotrwałych powikłań. Poszerzone wskazania i liczba wykonywanych zabiegów sprawiają, że rośnie również liczba pojawiających się powikłań. Chociaż większość działań niepożądanych jest łagodna i przemijająca, mogą wystąpić poważniejsze zdarzenia niepożądane, które pozostawią u pacjentów długo utrzymujące się lub trwałe deficyty funkcjonalne oraz estetyczne. Najczęstszym powikłaniem infekcyjnym jest reaktywacja wirusa Herpes simplex, pojawiająca się najczęściej w miejscu przeprowadzonego zabiegu oraz najczęściej obserwowana od 24 do 48 godzin po nim. W wytycznych dotyczących unikania/ zapobiegania działaniom niepożądanym autorzy zalecają stosowanie profilaktyki przeciwwirusowej celem uniknięcia występowania nawrotowej opryszczki u pacjentów, u których w przeszłości występowały już epizody opryszczki, jeśli zabieg planowany jest w „miejscu wrażliwym”. W przypadku aktywnego procesu chorobowego bezwzględnie wskazane jest odroczenie zabiegu do czasu całkowitego ustąpienia objawów chorobowych.
Praca prezentuje podstawowe histologiczne zmiany w biopsjach diagnostycznych skóry od pacjentów z wypryskiem i łuszczycą. W przypadkach wątpliwych, w których występują zmiany wypryskowe obejmujące obrzęk spongiotyczny naskórka przy łuszczycopodobnej jego przebudowie, postawienie jednoznacznego rozpoznania bywa trudne. Jednocześnie należy mieć świadomość, że łuszczycopodobne zapalenie skóry jest terminem umownym i najczęściej dotyczy zmian w przewlekle drażnionych anatomicznych lokalizacjach, jak dłonie, stopy, łokcie, kolana lub okolice wyprzeniowe. Łuszczycopodobne zapalenie skóry nie powinno być jednak używane w odniesieniu do takich chorób jak łupież różowy Giberta, łupież czerwony mieszkowy, kiła wczesna drugorzędowa, łuszczycopodobne osutki polekowe, przewlekła grzybica, acrodermatitis enteropathica czy acute generalized exanthematous pustulosis, ponieważ są to odrębne jednostki chorobowe, które prezentują charakterystyczne zmiany mikroskopowe i wymagają specyficznego leczenia. Należy także pamiętać, że do badania histologicznego powinno się pobierać zmiany skórne niezmienione leczeniem i bez wtórnych zmian takich jak wydrapania i nadkażenie bakteryjne dla uzyskania najbardziej wiarygodnego histopatologicznego rozpoznania.
Choroby włosów niezależnie od wieku zawsze budzą niepokój i objawy pacjenta. Utrata włosów u dzieci może skutkować zaburzeniami natury psychologicznej, będących z kolei przyczyną późniejszych nieprawidłowości rozwojowych u małych pacjentów. W niniejszym artykule przedstawiono charakterystykę oraz diagnostykę różnicową częstych przyczyn utraty włosów u dzieci.
Przez wiele lat specjaliści w zakresie dermatowenerologii posiadali dostęp jedynie do relatywnie niewielkiego zakresu możliwości terapeutycznych w odniesieniu do leczenia chorych na wyprysk atopowy/atopowe zapalenie skóry (AZS) o średnio-ciężkim lub ciężkim przebiegu klinicznym. Ostatnio na światowym rynku farmaceutycznym pojawiają się coraz liczniejsze, obiecujące, nowe możliwości terapii AZS, jednakże należy podkreślić, że metodologie konwencjonalne, takie jak fototerapia lub rozmaite formy leczenia ogólnego stosowane dotychczas, charakteryzują się lepiej poznanym profilem bezpieczeństwa, niższymi kosztami związanymi z ich stosowaniem oraz szerszą dostępnością dla populacji pacjentów w Polsce. W niniejszym artykule zawarte zostały wyniki projektu badawczego TREAT (European TREatment of ATopic eczema), który przeprowadzono w celu określenia charakteru i rodzaju zalecanych powszechnie metod leczenia AZS w zakresie panelu terapii konwencjonalnych, w tym fototerapii oraz ogólnych leków immunomodulujących, zwłaszcza w populacji dorosłych pacjentów. Dodatkowo podjęto próbę określenia czynników warunkujących wybór poszczególnych metod terapeutycznych w okresie poprzedzającym wprowadzenie na szeroką skalę leków biologicznych oraz innych nowoczesnych terapeutyków do rutynowej praktyki klinicznej. Uzyskane w przeprowadzonym projekcie wyniki podkreślają istotne miejsce cyklosporyny A w kompleksowej, w pełni zindywidualizowanej terapii chorych na AZS.
Immunoterapia alergenowa (AIT) jest jedną z metod leczenia alergii. Jest to jedyna metoda leczenia alergii o charakterze przyczynowym. Skuteczność i bezpieczeństwo tej metody potwierdziły liczne randomizowane badania kontrolowane placebo. Aktualne wytyczne zarówno Europejskiej Akademii Alergologii i Immunologii Klinicznej (EAACI), Amerykańskiej Akademii Astmy, Alergii i Immunologii (AAAAI), jak i Polskiego Towarzystwa Alergologicznego (PTA) określają szczegółowo wskazania do tego leczenia, jak również metody kwalifikacji i dyskwalifikacji do immunoterapii. W artykule omówiono powyższe zagadnienia oraz przedstawiono dwie zaakceptowane metody prowadzenia immunoterapii: podskórną i podjęzykową, zwracając uwagę na praktyczne aspekty ich stosowania.
