Zastosowanie pimekrolimusu w leczeniu łagodnego i umiarkowanego atopowego zapalenia skóry

Wiadomości dermatologiczne

Inhibitory kalcyneuryny dostępne w postaci preparatów miejscowych to istotna grupa leków stosowanych w leczeniu dermatoz występujących u osób dorosłych, jak również u dzieci. Aktualnie dostępnymi inhibitorami kalcyneuryny w formie preparatów do stosowania miejscowego w Polsce są pimekrolimus i takrolimus. Pimekrolimus (10 mg/g krem) to lek mający miejscowe działanie przeciwzapalne oraz immunomodulacyjne. Hamuje procesy prowadzące do zwiększonej produkcji cytokin prozapalnych poprzez wiązanie się z makrofiliną i blokowanie aktywacji kalcyneuryny. Selektywny mechanizm działania pimekrolimusu sprawia, że nie powoduje on działań niepożądanych charakterystycznych dla preparatów miejscowych glikokortykosteroidów, co wiąże się z możliwością wykorzystania go jako cennej alternatywy. Pimekrolimus stosuje się do leczenia łagodnego i umiarkowanego atopowego zapalenia skóry, a także (poza wskazaniami rejestracyjnymi) w terapii innych chorób dermatologicznych, takich jak łuszczyca, bielactwo czy twardzina ograniczona. Preparaty inhibitorów kalcyneuryny są użyteczne zarówno w leczeniu zaostrzeń chorób dermatologicznych, jak i w terapii podtrzymującej, w tym w formie terapii proaktywnej.

Wstęp

Miejscowe inhibitory kalcyneuryny (mIK) to grupa leków wykorzystywanych w leczeniu całego spektrum dermatoz zapalnych zarówno w populacji pediatrycznej, jak i w przypadku osób dorosłych. Aktualnie dostępne w Polsce mIK to preparaty pimekrolimusu i takrolimusu. Są to leki charakteryzujące się miejscowym działaniem przeciwzapalnym oraz immunomodulującym. Selektywny mechanizm działania mIK, w tym pimekrolimusu, sprawia, że nie powodują one działań niepożądanych charakterystycznych dla preparatów miejscowych glikokortykosteroidów (mGKS), co wiąże się z możliwością wykorzystania ich jako cennej alternatywy. 

POLECAMY

Mechanizm działania pimekrolimusu

Pimekrolimus, takrolimus oraz cyklosporyna A to leki, których mechanizm działania jest związany z hamowaniem aktywacji kalcyneuryny. Należy podkreślić, iż podczas prezentacji antygenu limfocytom T w cytoplazmie komórki dochodzi do wzrostu stężenia jonów wapnia. Wiążą się one z kalmoduliną, ta natomiast aktywuje kalcyneurynę. Kalcyneuryna, łącząc się z fragmentem cytoplazmatycznym czynnika aktywującego limfocyty (ang. nuclear factor of activated T cells – NFAT), przenika do jądra, a następnie wiąże się z odpowiednikami jądrowymi NFAT. Należy zwrócić uwagę, iż kompleks ten odpowiada za transkrypcję cytokin prozapalnych w jądrze komórki, takich jak interleukina 2 (IL-2), interleukina 3 (IL-3), interleukina 4 (IL-4), interleukina 5 (IL-5), czynnik martwicy nowotworów α (ang. tumour necrosis factor α – TNF-α), transformujący czynnik wzrostu β (ang. transforming growth factor β – TGF-β), czynnik pobudzający kolonie granulocytów i makrofagów (ang. granulocyte-monocyte colony-stimulating factor – GM-CSF) [1]. 

W konsekwencji łączenia się z makrofiliną oraz blokowania aktywacji kalcy...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
  • ...i wiele więcej!

Przypisy