Trudno gojące się rany i oparzenia – regeneracja komórek i procesy naprawcze

Wiadomości dermatologiczne

Rany przewlekłe to interdyscyplinarny problem medyczny. Częstość ich występowania stale wzrasta ze względu na starzenie się społeczeństwa. Rana przewlekła to rana, która nie goi się w odpowiednim czasie. Najczęściej występującymi ranami przewlekłymi są owrzodzenia oraz stopa cukrzycowa. Rany takie ze względu na złożoną patogenezę wymagają wielokierunkowego podejścia. Oparzenie to uszkodzenie skóry wywołane najczęściej działaniem wysokiej temperatury. Rokowanie w leczeniu oparzenia jest bezpośrednio związane z rozległością oraz głębokością oparzenia i na tej podstawie podejmuje się decyzję o leczeniu ambulatoryjnym lub w warunkach szpitalnych. Pierwsza pomoc powinna być udzielona bezzwłocznie, z zachowaniem podstawowych zasad. Bardzo istotne jest jak najszybsze chłodzenie miejsca oparzenia, co zapobiega rozwojowi głębszych uszkodzeń skóry. Częstym powikłaniem po wygojeniu ran oparzeniowych są blizny przerosłe i przykurcze stawów pojawiające się najczęściej przy oparzeniach obejmujących całą grubość skóry.

Trudno gojące się rany

Rana trudno gojąca się to rana, w której proces gojenia zatrzymał się przez pewien czas na jednym z etapów i nie postępuje [1]. Rana przewlekła to rana, która nie przeszła uporządkowanego i terminowego procesu gojenia [1]. Jedni autorzy za ranę przewlekłą uznają ubytek, który nie wygoił się w przeciągu 4–6 tygodni, inni zaś wydłużają tę granicę do 6–8 tygodni [2]. Szacuje się, że rany przewlekłe występują u 1–1,5% całej populacji, ok. 3% populacji powyżej 60. roku życia i 15% w wieku starczym [3]. Problem trudno gojących się ran dotyczy ok. 20 mln ludzi na całym świecie [2]. Na proces gojenia wpływa nie tylko etiopatogeneza rany i jej lokalizacja, ale także wiek, stan zdrowia pacjenta i choroby współistniejące. 
Najczęściej występującymi ranami przewlekłymi są owrzodzenia, odleżyny oraz stopa cukrzycowa [1]. Z owrzodzeń ponad 80% to owrzodzenia żylne powstające na tle niewydolności żylnej, zakrzepicy żył głębokich czy nieleczonych żylaków [4]. Owrzodzenia na tle niedokrwiennym stanowią 14%. Owrzodzenia mogą powstać również podczas nieprawidłowego gojenia się rany po przebytym urazie, w przebiegu piodermii zgorzelinowej, zatorów spowodowanych przez cholesterol, zespołu antyfosfolipidowego, kalcyfikacji w przewlekłej niewydolności nerek, necrobiosis lipoidica, różnych postaci zapalenia tkanki podskórnej, schorzeń hematologicznych, autoimmunologicznych [5]. 
Owrzodzenie żylne zwykle lokalizuje się w dolnej części podudzi, ma nieregularne brzegi, tendencję do obfitego wysięku i towarzyszącą siatkę naczyniową na obwodzie. Skóra wokół owrzodzenia zwykle jest zaczerwieniona, co wskazuje na toczący się proces zapalny [4]. 
Świeże owrzodzenia będące następstwem przewlekłej niewydolności żylnej zazwyczaj są małe i powierzchowne, jednak wraz z przewlekłym przebiegiem choroby powstają owrzodzenia rozległe oraz głębokie [4]. U wielu pacjentów choroba utrzymuje się przez wiele lat i charakteryzuje się występowaniem częstych nawrotów, a leczenie jest kosztowne i długotrwałe. Wymaga terapii skojarzonej zarówno przyczynowej, jak i miejscowej – kompresjoterapia, oczyszczanie ow...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
  • ...i wiele więcej!

Przypisy