Bimekizumab w leczeniu łuszczycy plackowatej o nasileniu umiarkowanym i ciężkim u dorosłych

Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry obserwowaną zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Choroba ta jest obecna na całym świecie, a częstość jej występowania szacuje się na 0,5–11,4% u dorosłych i 0–1,4% u dzieci [1]. Szczyt zachorowań przypada na 30.–39. i 50.–69. rok życia, bez predylekcji do którejkolwiek płci [2]. Łuszczyca jest chorobą uwarunkowaną genetycznie, o dziedziczeniu poligenowym, a ujawnienie się fenotypu łuszczycowego jest zwykle związane z zadziałaniem czynników zewnętrznych, takich jak infekcje górnych dróg oddechowych, stres czy przyjmowane leki. 
Łuszczyca należy do chorób mających olbrzymi wpływ na wszelkie aspekty życia chorego. Pacjenci z łuszczycą czują się stygmatyzowani, 84% z nich odczuwa upokorzenie ze względu na wygląd zmian skórnych, 14% spotkało się z odmową obsłużenia przez fryzjera lub kosmetyczkę. Aż 43% pacjentów przyznaje, że ich choroba ma wpływ na kontakty międzyludzkie, z czego 14% pacjentów ma tendencję do unikania relacji i wycofywania się z nich, w tym z sytuacji intymnych. Choroba ma znaczący wpływ na zdrowie psychiczne chorych. Ponad połowa pacjentów z łuszczycą doświadcza utraty radości z życia, a 30% cierpi lub cierpiało na depresję [3, 4].
W terapii łuszczycy wykorzystuje się zarówno leki do stosowania miejscowego na skórę, jak i fototerapię oraz leki ogólne, w tym preparaty klasyczne (cyklosporynę, metotreksat i acytretynę) i nowoczesne leki biologiczne (inhibitory TNF-α, inhibitory IL1-2/23, IL-17 i IL-23). 
Badania ostatnich lat wskazują na kluczową rolę limfocytów Th17 oraz ścieżki sygnałowej IL-23–IL-17 w patogenezie łuszczycy. Rodzina IL-17 (sześć podtypów – od A do F) jest syntezowana przez komórki Th17 w odpowiedzi na stymulację IL-23. Wśród sześciu podtypów IL-17 IL-17A i IL-17F odgrywają najważniejszą rolę w rozwoju zmian łuszczycowych. Pod względem budowy wykazują najwyższy odsetek podobieństwa strukturalnego (ok. 50%) oraz łączą się z tym samym kompleksem receptorów (IL-17RA i IL-17RC). Dane wskazują, że IL-1A wykazuje istotnie wyższą siłę działania niż IL-17F, jednak w blaszkach łuszczycowych obserwuje się znacząco większe ilości tej ostatniej. Do niedawna w terapii łuszczycy wykorzystywano jedynie leki sk...