Skóra głowy jest częstą lokalizacją schorzeń dermatologicznych. Jest rejonem ciała o największym zagęszczeniu mieszków włosowych, o dużej produkcji łoju oraz znacznym narażeniu na czynniki środowiskowe. Te unikatowe właściwości stanowią o zwiększonej podatności skóry głowy na rozwój chorób zapalnych, infestacji pasożytniczych czy powierzchownych zakażeń grzybiczych. Manifestują się one świądem, rumieniem, nasilonym złuszczaniem lub tworzeniem łusek, a ostatecznie mogą prowadzić do łysienia [Ramon]. Do najczęstszych chorób skóry owłosionej głowy należą:
- łuszczyca zwykła,
- łysienie plackowate i androgenowe,
- łojotokowe zapalenie skóry,
- grzybica [Ramesh].
Łuszczyca jest przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną o manifestacji klinicznej w obrębie skóry i stawów. Dotyka ok. 3% populacji Polski [10]. Etiologia choroby nie jest do końca poznana – do rozwoju zmian skórnych prowadzą czynniki wyzwalające (infekcje, używki, stres, otyłość) u osób z podatnością genetyczną [9]. Łuszczyca zwykła klinicznie najczęściej charakteryzuje się powstawaniem dobrze odgraniczonych różowych blaszek z nawarstwioną srebrzystą łuską. Typowo lokalizuje się na powierzchniach wyprostnych (kolana i łokcie), tułowiu oraz skórze głowy [2]. Zmiany w obrębie skóry głowy występują u nawet 80% pacjentów z łuszczycą i często są pierwszą lokalizacją procesu chorobowego. W leczeniu stosuje się zarówno leczenie miejscowe (kortykosteroidy, pochodne witaminy D, retinoidy, keratolityki), jak i leczenie ogólne, w tym leki biologiczne i foto...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
