Nowoczesne leczenie łuszczycy

Łuszczyca jest przewlekłą, genetycznie uwarunkowaną chorobą zapalną skóry, dotyczącą ok. 1–3% ogólnej populacji [1]. U ok. 70–80% pacjentów zmiany skórne mają niewielkie nasilenie i wymagają jedynie stosowania leków miejscowych, u pozostałych pacjentów konieczne jest włączenie fototerapii czy leczenia ogólnego [1]. Szacuje się, że u ok. 5–30% pacjentów z łuszczycą rozpoznaje się łuszczycowe zapalenie stawów. Rozpoznanie łuszczycy w typowych przypadkach opiera się na ocenie morfologii wykwitów skórnych oraz charakterystycznego umiejscowienia zmian (skóra owłosiona głowy, łokci i kolan, okolica krzyżowo-lędźwiowa, paznokcie). W przypadkach wątpliwych wskazane jest pobranie wycinka skóry do badania histopatologicznego. Pomocne bywa również badanie wykwitów skórnych za pomocą dermoskopu, w którym uwidocznić możena naczynia kłębuszkowate czy naczynia krwionośne w formie kropek. Wykazano, że łuszczyca istotnie obniża jakość życia, ograniczając zarówno sprawność fizyczną i funkcjonowanie psychiczne, jak również stanowi jeden z czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych.
Za łuszczycę łagodną uznaje się przypadki, w których zmiany skórne nie zajmują więcej niż 10% całkowitej powierzchni ciała (body surface area – BSA < 10%), ich nasilenie określone wskaźnikiem PASI (psoriasis activity and severity index) nie przekracza 10 punktów, a negatywny wpływ choroby na jakość życia pacjentów jest co najwyżej umiarkowany [jakość życia oceniona wskaźnikiem DLQI (dermatology life quality...