Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną, która dotyczy ok. 2% populacji. Występuje z podobną częstością u obu płci, choć ostatnie doniesienia wskazują na cięższy przebieg choroby u mężczyzn [1]. Najczęstszą postacią łuszczycy jest łuszczyca plackowata, stanowiąca ok. 90% wszystkich przypadków choroby. U podstaw łuszczycy leży przewlekły stan zapalny, którego efektem jest nadmierna proliferacja oraz zaburzone różnicowanie keratynocytów [2, 3]. Jest to odpowiedź na kaskadę reakcji, która może wystąpić u osób predysponowanych pod wpływem takich czynników prowokujących, jak urazy, leki czy infekcje. Jednym z głównych mediatorów tych reakcji jest interleukina 23 (IL-23) produkowana przez makrofagi i komórki dendrytyczne, która w sposób pośredni lub bezpośredni wpływa na keratynocyty, promując ich nadmierną proliferację i prowadząc do zaburzenia ich różnicowania [2, 3].
Istotny udział IL-23 w patogenezie łuszczycy sprawił, że opracowano szereg przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko tej interleukinie, które zn...
Leki blokujące interleukinę 23 we wczesnym leczeniu łuszczycy
Łuszczyca jako układowa choroba o podłożu zapalnym mediowana jest przez szereg cytokin wytwarzanych przez komórki układu odpornościowego. Jedna z nich - interleukina 23, której przypisuje się istotną funkcję w patogenezie tej choroby, stała się punktem uchwytu terapii wykorzystujących przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko temu białku. Obecnie leki te ze względu na duże ich koszty stosowane są na dalszych etapach leczenia, natomiast istotne jest określenie skuteczności terapii przy wczesnym zastosowaniu tej grupy leków. Artykuł skupia się na przeglądzie literatury dotyczącej skuteczności wczesnej interwencji terapeutycznej u pacjentów z łuszczycą przy użyciu leków blokujących interleukinie 23.