Mupirocyna w leczeniu infekcji błon śluzowych

Wprowadzenie

Mupirocyna, określana także jako kwas pseudomonowy A, to antybiotyk miejscowy, szeroko wykorzystywany w lecznictwie dermatologicznym. Pierwsze doniesienia naukowe na temat mupirocyny były opublikowane przez Fullera ponad 50 lat temu. Od tego czasu jej właściwości dokładnie zbadano. Na szczególnie istotną rolę omawianego leku w terapii chorób skóry wskazuje fakt, że od 2019 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznaje mupirocynę za jedyny antybiotyk miejscowy stosowany w dermatologii, który uwzględniono na liście leków podstawowych. Z kolei na liście Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków lek ten jest jedynym preparatem przeciwbakteryjnym przeznaczonym do leczenia chronicznych zmian skórnych o etiologii MRSA (ang. methicillin-resistant Staphylococcus aureus) [1]. 

Spektrum działania

Mupirocyna stanowi produkt fermentacji bakterii Pseudomonas fluorescens. Mechanizm jej działania opiera się na blokowaniu syntezy białek, co wynika z zahamowania enzymu syntetazy izoleucynowej tRNA [2, 3]. 
Zakres działania terapeutycznego mupirocyny obejmuje gronkowce i paciorkowce, czyli bakterie Gram-dodatnie, stanowiące najczęstsze czynniki etiologiczne infekcji skórnych. Jednakże w spektrum działania znajdują się również patogeny Gram-ujemne, takie jak Escherichia coli, Neisseria gonorrhoeae, Neisseria meningitidis i Haemophilus influenzae. Warto podkreślić, że wykazano, iż na poziomie warstwy rogowej naskórka wyższe stężenia mupirocyny mają działanie bakteriobójcze, a w stężeniach znacząco niższych lek działa bakteriostatycznie. 
Szczególnie istotne w aspekcie mikrobiomu skóry jest to, że mupirocyna wykazuje słabe działanie na szczepy flory fizjologicznej, w tym Propionibacterium i Corynebacterium, a jej aktywność jest większa w kwaśnym, czyli prawidłowym, pH skóry [4–6].

Profil