Wprowadzenie
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną o charakterze ogólnoustrojowym, charakteryzującą się przyspieszoną proliferacją komórek naskórka, która prowadzi do powstania typowych wykwitów pokrytych srebrzystobiałą łuską. Zgodnie z danymi epidemiologicznymi łuszczyca dotyczy od 1% do 3% populacji zachodniej, przy czym w 80–90% przypadków obserwuje się odmianę plackowatą. Należy podkreślić, że zdecydowana większość zmian chorobowych (75%) jest klasyfikowana jako łagodna, obejmuje mniej niż 3–5% powierzchni ciała (BSA) i zazwyczaj ustępuje pod wpływem leczenia miejscowego [1–3].
POLECAMY
W patogenezie łuszczycy kluczową rolę odgrywa odpowiedź immunologiczna z udziałem nadreaktywnych limfocytów T, co prowadzi do nasilonej proliferacji komórek naskórka i charakterystycznych manifestacji klinicznych. Ponadto interakcja interleukiny 23 (IL-23) oraz komórek pomocniczych T typu 17 (Th17) stanowi jeden z najistotniejszych elementów procesu chorobowego. Zwiększona produkcja IL-23 i IL-17 powoduje samonapędzającą się odpowiedź zapalną w keratynocytach, prowadzącą do proliferacji komórek naskórka i rekrutacji podgrup leukocytów do skóry. Czynniki środowiskowe, takie jak stres, infekcje i niektóre leki, mogą nasilać objawy. Predyspozycje genetyczne również mają znaczący wpływ na podatność na łuszczycę.
Warto zauważyć, że kompleksowe zrozumienie patofizjologii tej choroby jest niezbędne do opracowania skutecznych strategii leczenia [4, 5].
Leczenie miejscowe – połączenie kalcypotriolu i betametazonu
Leczenie łuszczycy ma charakter złożony, a za główne założenia terapii uznaje się minimalizowanie objawów, ograniczenie stanu zapalnego i poprawę jakości życia pacjenta. Dominującą rolę odgrywa w nim terapia miejscowa, zarówno w formie monoterapii, jak i w połączeniu z metodami ogólnoustrojowymi w przypadkach rozległych zmian chorobowych, obejmujących co najmniej 10% powierzchni ciała [6].
Należy zauważyć, że z uwagi na przewlekły charakter choroby pacjenci z łuszczycą zazwyczaj wyma...