Świerzb jest chorobą pasożytniczą skóry, za którą odpowiadają roztocza świerzbowca Sarcoptes scabiei. Infekcja przenosi się poprzez kontakt bezpośredni i/lub pośredni. Obecne dane epidemiologiczne wskazują, że liczba chorych na świerzb na świecie wynosi 300 milionów, z największym nasileniem w krajach ubogich, wśród ludności bezdomnej z nieodpowiednią, niewystarczającą higieną. Uważa się, że występowanie świerzbu w krajach rozwiniętych ma najczęściej charakter sporadyczny lub jako niewielkie ogniska w instytucjach typu szkoły, domy opieki, szpitale, więzienia. Warto podkreślić, że infekcja zdecydowanie częściej dotyczy dzieci i młodych dorosłych, najprawdopodobniej wskutek niedostatecznej diagnostyki i braku uczucia świądu. Natomiast u osób starszych zwiększona częstość zachorowań może być skutkiem zaburzonej obrony immunologicznej, jednak nie zostało to w pełni wyjaśnione [1, 2].
POLECAMY
Obraz kliniczny, diagnostyka
W przebiegu choroby samice świerzbowców w zewnętrznej warstwie rogowej naskórka tworzą nory, w których składają od dwóch do czterech jaj dziennie. Z tych jaj około 4 dni później wylęgają się larwy, rozwijające się w dorosłe osobniki po 10–14 dniach [3].
Objawy kliniczne świerzbu w przypadku infekcji pierwotnej pojawiają się zwykle 3–4 tygodnie po zarażeniu i wynikają z rozwoju reakcji odpornościowej na obecność pasożytów w skórze. Należy zwrócić uwagę na to, że odpowiedź odpornościowa nie prowadzi do wyzdrowienia, co więcej, nie chroni przed ponownym zarażeniem. Do typowych objawów klinicznych świerzbu należy intensywny świąd nasilający się po rozgrzaniu ciała. Jego występowanie wynika z reakcji nadwrażliwości na składniki śliny, jaj i od...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
