Miejsce klindamycyny i tretynoiny w miejscowej terapii trądziku

Tretynoina

Tretynoina należy do retinoidów, które są podstawową grupą leków wykorzystywanych w terapii trądziku. Są to pochodne witaminy A, które są zalecane w leczeniu zewnętrznym zarówno w monoterapii (np. w trądziku zaskórnikowym), jak i w terapii skojarzonej (np. z miejscowymi antybiotykami lub nadtlenkiem benzoilu). Jak wiadomo, retinoidy znajdują zastosowanie również w terapii miejscowej zapalnych postaci trądziku podczas stosowania doustnej antybiotykoterapii. 

Mechanizm działania tretynoiny jest szeroki: redukuje ona tworzenie się mikrozaskórników i zaskórników, ma działanie przeciwzapalne i pośrednio redukuje kolonizację Propionibacterium acnes w jednostkach włosowo-łojowych. Oprócz tretynoiny do tej grupy leków zaliczamy adapalen, tazaroten, izotretynoinę i trifaroten, które różnią się między sobą siłą działania oraz nasileniem działań niepożądanych [1, 2]. 

Poza retinoidami dostępnymi w produktach monoskładnikowych szerokie zastosowanie w terapii trądziku znajdują preparaty łączone. Ich przykładem jest środek zawierający tretynoinę 0,025% i klindamycynę 1%. 

Produkty złożone charakteryzują się wygodą aplikacji, lepszą skutecznością oraz szerszym mechanizmem działania, dlatego mają szczególne znaczenie w bardziej nasilonych zapalnych postaciach trądziku, jak również w trądziku wieku dojrzałego. Działania niepożądane podczas miejscowego stosowania tretynoiny to najczęściej dolegliwości pojawiające się w miejscach aplikacji pod postacią rumienia, suchości skóry, swędzenia i pieczenia skóry oraz nadwrażliwości na promieniowanie ultrafioletowe. Aby ograniczyć ryzyko ich wystąpienia, zaleca się stopniowe rozpoczynanie leczenia według schematu, np. raz wieczorem co trzy dni (tydzień pierwszy), raz wieczorem co drugi dzień (tydzień drugi) oraz raz wieczorem codziennie (tydzień trzeci, czwarty i kolejne), z włącz...