Wstęp
Łuszczyca jest jedną z najczęstszych przewlekłych chorób zapalnych skóry. Częstość jej występowania w populacji ogólnej na świecie wynosi ok. 2–4% [1–3].
Klinicznie łuszczyca cechuje się występowaniem typowych czerwonych grudek i blaszek pokrytych łuskami, umiejscowionych głównie w okolicy wyprostnej powierzchni łokci i kolan, na skórze owłosionej głowy i w okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Obecność wykwitów na skórze, często z towarzyszącym świądem, istotnie wpływa na jakość życia pacjentów. Natomiast przewlekły proces zapalny leżący u podłoża choroby sprawia, że łuszczyca została uznana za czynnik ryzyka chorób układu krążenia [1–3].
POLECAMY
Leczenie łuszczycy
Wybór sposobu leczenia zależy od ciężkości choroby. W ocenie ciężkości łuszczycy posługujemy się następującymi wskaźnikami:
- PASI (ang. psoriasis area and severity index),
- BSA (ang. body surface area),
- DLQI (ang. dermatology life quality index).
Zgodnie z najnowszymi rekomendacjami diagnostyczno-terapeutycznymi Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego (PTD) rozpoznanie łuszczycy zwykłej o nasileniu łagodnym ustala się, gdy pacjent we wszystkich wyżej wymienionych wskaźnikach uzyskuje mniej niż 10 pkt. Łuszczycę zwykłą o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego rozpoznajemy natomiast, jeśli przynajmniej jeden ze wskaźników wynosi co najmniej 10 pkt [4].
Około 80% pacjentów z łuszczycą łagodną może być z powodzeniem leczonych preparatami miejscowymi. W przypadku łuszczycy o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w leczeniu jest rekomendowana fototerapia lub leczenie ogólne. Leczenie miejscowe jest jednak nadal zalecane jako wspoma...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
