Grzybice jako problem interdyscyplinarny

Wprowadzenie

Zakażenia grzybicze błon śluzowych, skóry i jej przydatków są jedną z częstszych chorób obserwowanych u pacjentów nie tylko w gabinetach dermatologicznych, ale również u lekarza rodzinnego, pediatry, ginekologa, urologa i dentysty. Uważa się, że w Polsce osoby chorujące na grzybicę stanowią ok. 10% wszystkich chorych zgłaszających się po poradę ambulatoryjną w poradniach dermatologicznych oraz 10–15% pacjentów lekarzy pierwszego kontaktu [1, 2]. Ze względu na powszechność zakażeń mikologicznych ważne jest, aby lekarz każdej specjalności pamiętał o nich w diagnostyce różnicowej. 

Grzybica skóry gładkiej

Choroba ta dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych, którzy zazwyczaj zakażają się od innych ludzi lub zwierząt. Wykwity są wyraźnie odgraniczone od otoczenia, mają charakter ognisk rumieniowo-złuszczających, nasilonych na obwodzie z przejaśnieniem w części centralnej. Zmiany szerzą się obwodowo, zwykle nie tworzą blizn [2, 3]. Przyczyną tego schorzenia może być infekcja wszystkimi dermatofitami chorobotwórczymi z rodzaju: Trichophyton, Epidermophyton i Microsporum. Zaleca się leczenie miejscowe (preparaty azolowe, terbinafina, cyklopiroks, amorolfina). U pacjentów cierpiących na rozległe postacie choroby oraz w grzybicy dermatofitowej rąk zaleca się leczenie ogólne (flukonazol w dawce jednorazowej 150–300 mg/tydzień przez 4 tygodnie, itrakonazol w dawce 200 mg/dobę lub terbinafinę w dawce 250 mg/dobę (przez 2–4 tygodnie) [4].

Grzybica skóry owłosionej głowy

Microsporum canis i Trichophyton mentagrophytes var. granulosum to najczęściej obserwowane w Polsce dermatofity zoofilne wywołujące grzybicę skóry owłosionej głowy. Z dermatofitów antropofilnych sporadycznie stwierdza...