Zastosowanie izotretynoiny w leczeniu trądziku – opis trzech przypadków

Izotretynoina jest zarejestrowana u pacjentów od 12. roku życia do leczenia ciężkich postaci trądziku opornych na systemowe leczenie przeciwbakteryjne i terapie miejscowe [2]. W mniej nasilonych postaciach choroby izotretynoina może być używana jako lek drugiego rzutu po nieskuteczności wcześniejszych terapii. Na tle innych retinoidów izotretynoinę wyróżnia apoptotyczny wpływ na sebocyty. Atut w postaci zmniejszonej produkcji łoju zadecydował o możliwości zastosowaniu leku poza wskazaniami w terapii łojotokowego zapalenia skóry i trądziku różowatego. Lek bywa także z powodzeniem wykorzystywany w leczeniu innych jednostek chorobowych [3, 4]. 
Terapia izotretynoiną powinna być prowadzona pod ścisłą kontrolą lekarską. Z powodu teratogennego wpływu na płód retinoidy nie mogą być stosowane u kobiet ciężarnych i karmiących piersią. Wymagana jest skuteczna antykoncepcja przez cały okres terapii oraz przez miesiąc przed przyjęciem pierwszej dawki leku i przez miesiąc po przyjęciu ostatniej kapsułki. Zaleca się, aby wizyty chorych płci żeńskiej odbywały się raz w miesiącu, w celu wykonania testu ciążowego w obecności lekarza. Pacjenci obu płci nie mogą być dawcami krwi w trakcie terapii i przez miesiąc po jej zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia lekarz powinien zapytać o alergię na białka soi lub orzeszki ziemne (reakcje krzyżowe), gdyż kapsułki izotretynoiny zawierają olej sojowy. 
Przeciwwskazaniem do stosowania izotretynoiny jest jednoczasowe leczenie tetracyklinami, ponieważ może dojść do wzrostu ciśnienia śródczaszkowego, łącznie z objawami rzekomego guza mózgu. 
Szczególnej uwagi wymagają pacjenci z zaburzeniami hematologicznymi, a także chorzy z hiperlipidemią i z chorobami nerek, wątroby, przewodu pokarmow...