Leki przeciwhistaminowe (LP) zostały stworzone w celu leczenia dwóch niezwykle istotnych z klinicznego punktu widzenia jednostek chorobowych, a mianowicie pokrzywki oraz alergicznego nieżytu nosa i spojówek. Jest to logiczne, gdyż histamina stanowi jeden z podstawowych mediatorów warunkujących rozwój objawów choroby, jaką jest pokrzywka (rumień, obrzęk, świąd i pieczenie skóry) oraz klinicznych objawów nieżytu nosa.
Koncentrując się na pokrzywce, wiadomo, że poza histaminą szeroki panel mediatorów preformowanych oraz syntetyzowanych de novo odgrywa również istotne znaczenie i choroba ta należy do grupy schorzeń zapalnych (stąd w fazie zaostrzenia rejestruje się zwiększone stężenia wskaźników ostrej fazy). Dodatkowo istotne jest, że ich synteza i uwalnianie zależne są od rozmaitych, niejednokrotnie trudnych, a czasem wręcz niemożliwych do ustalenia czynników przyczynowych i/lub wyzwalających [1, 2].
POLECAMY
Farmakologiczne aspekty stosowania leków przeciwhistaminowych u dzieci
Stosowanie LP w przypadku dzieci jest trudne, gdyż ma się w takich przypadkach przed sobą pacjenta o absolutnie odmiennych cechach fizjologicznych wynikających m.in. z niedojrzałości wielu układów i narządów, w tym układu immunologicznego, nerwowego i pokarmowego.
Uważa się, że zarówno farmakokinetyka, jak i farmakodynamika LP różni się w istotnym stopniu w zależności od wieku leczonego pacjenta. Oczywiście ma to bezpośrednie przełożenie na ich skuteczność, a zwłaszcza bezpieczeństwo, i daje podstawy do zrozumienia i przewidzenia już wcześniej „zachowania się leku” w organizmie pacjenta [1].
Charakterystyka farmakologiczna LP pierwszej i drugiej generacji stosowanych najczęściej...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
