Stany zapalne skóry i świąd u dzieci

Zmiany zapalne na skórze, świąd

Zapalenie skóry (dermatitis) i wyprysk to pojęcia, które bywają stosowane zamiennie, głównie z uwagi na ich ogólny charakter i rozwój stanu zapalnego obejmującego powierzchowne warstwy skóry właściwej oraz stanu gąbczastego naskórka. Objawy kliniczne zapalenia skóry to najczęściej: plamy rumieniowe, obrzęk, naciek, grudki, pęcherzyki, sączenie wydzieliny, tworzenie się rozpadlin, złuszczanie. Zmianom tym często współtowarzyszą dolegliwości subiektywne, takie jak świąd [1].
Świąd uznawany jest za objaw chorobowy i może występować w obrębie powierzchni skóry, błon śluzowych, górnego odcinka układu oddechowego i spojówek. Najczęściej wyróżnia się dwie postaci świądu: ostrą i przewlekłą, z granicą rozróżniającą oba objawy wynoszącą 6 tygodni. Warto zauważyć, że patogeneza obu podtypów jest odmienna. W przypadku świądu ostrego odpowiedni bodziec wzbudza impuls przekazywany włóknami czuciowymi do centralnego układu nerwowego, następnie ulega interpretacji i konwersji w reakcję ruchową, czyli drapanie odpowiedniego obszaru ciała, co jest równoznaczne z wygaszeniem sygnału inicjującego. Z kolei u podłoża świądu przewlekłego leżą inne, heterogenne i dynamiczne zjawiska obejmujące udział trzech czynników: środowiskowych, biochemicznych i molekularnych. Podkreśla się, że terapia dermatoz świądowych wymaga uwzględnienia dwóch aspektów – unikania czynników prowokujących objawy oraz zahamowania transferu sygnałów neuronalnych w obrębie ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego [2, 3]. 
Warto zauważyć, że w zależności od wieku przyczyny zapalnych zmian skórnych z towarzyszącym świądem są różne. U noworodków i niemowląt dominuje pieluszkowe zapalenie skóry, infekcje grzybicze, zwłaszcza kandydoza, atopowe zapalenie skóry (AZS), łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS), mastocytoza, zespół Wiskotta-Aldricha. Wśród małych dzieci najczęstszą przyczyn...