Powierzchowne zakażenia grzybicze to zakażenia skóry i jej przydatków oraz błon śluzowych jamy ustnej i narządów płciowych. Są częstymi schorzeniami dermatologicznymi, szacuje się, że dotyczą 10–20% populacji. Mogą być wywoływane przez dermatofity, grzyby drożdżopodobne oraz grzyby pleśniowe. Rozpoznanie tych infekcji jest kluczowe dla skutecznej terapii. Diagnostyka opiera się na wywiadzie, dokładnym badaniu klinicznym i badaniach mikologicznych. Zakażenie można potwierdzić za pomocą bezpośredniego badania mikroskopowego oraz hodowli z zeskrobin. Pomocne może być również badanie dermatoskopowe oraz badanie w świetle lampy Wooda.
Leki przeciwgrzybicze można podzielić na: antyseptyki przeciwgrzybicze, antybiotyki przeciwgrzybicze i chemioterapeutyki przeciwgrzybicze. Istnieje wiele preparatów miejscowych, które wykazują wysoką skuteczność w leczeniu zakażeń grzybiczych. Jednymi z najczęściej stosowanych leków miejscowych są azole i alliloaminy. Miejscowe leczenie przeciwgrzybicze zwykle jest dobrze tolerowane, rzadko powoduje działania niepożądane.
W artykule przedstawiono przykładowe leki przeciwgrzybicze dostępne na rynku polskim. Skupiono się na leczeniu miejscowym grzybiczych zakażeń skóry, z pominięciem skóry owłosionej głowy i paznokci.
