Grzybica paznokci to stale rosnący problem epidemiologiczny oraz terapeutyczny. W wyniku zakażenia i działania enzymów wytwarzanych przez grzyby następuje rozkład keratyny, białka budującego elementy składowe skóry. Następnie dochodzi do onycholizy, czyli oddzielenia się i uniesienia płytki paznokcia z powodu odczynowej hiperkeratozy łożyska. Wyróżnia się trzy typy tego schorzenia – grzybicę dystalną i boczną (distal and lateral subungual onychomycosis – DLSO), powierzchowną białą (white superficial onychomycosis – WSO) oraz grzybicę proksymalną podpaznokciową (proximal subungual onychomycosis – PSO). Każdy z nich może być wywołany przez dermatofity, grzyby niedermatofitowe oraz drożdżaki. Celem artykułu jest poglądowe przedstawienie zagadnienia grzybiczego zakażenia paznokci. Zawiera on zatem charakterystykę wymienionych typów tej choroby. Dla każdego z nich przedstawiono także odpowiedni schemat leczenia. W tekście zawarto również informacje dotyczące różnicowania tego schorzenia z innymi jednostkami chorobowymi, które mogą przypominać zakażenie grzybicze, takimi jak: łuszczyca, wyprysk kontaktowy czy liszaj płaski. Opisany został też przebieg badania mykologicznego stanowiącego kluczowy etap w procesie rozpoznania zakażenia. Zwrócono także uwagę na czynniki predysponujące do wystąpienia grzybicy, jak i na działania profilaktyczne pozwalające na ograniczenie jej rozprzestrzeniania.
Dział: Otwarty dostęp
Łuszczyca pospolita jest częstym schorzeniem dotyczącym osób w każdym wieku. W większości przypadków wystarczające jest włączenie leczenia miejscowego. U chorych, u których stwierdza się zmiany rozsiane, wskazane jest włączenie terapii ogólnej.
Prawidłowe funkcjonowanie skóry jako bariery ochronnej jest warunkowane odpowiednim stopniem nawilżenia warstwy rogowej naskórka. Wszelkie nieprawidłowości w strukturze poszczególnych elementów warstwy rogowej naskórka oraz zaburzenia procesu różnicowania się komórek naskórka prowadzą do osłabienia bariery naskórkowej, co klinicznie manifestuje się suchością skóry. Skóra sucha charakteryzuje się nadmiernym złuszczaniem jej powierzchni, szorstkością przy dotyku, odczynem rumieniowym oraz tendencją do pękania naskórka. Pacjenci często zgłaszają dolegliwości podmiotowe, takie jak: świąd, pieczenie czy inne doznania określane jako dyskomfort. Sucha skóra jest problemem często dotyczącym osób zdrowych, zwłaszcza w starszym wieku. Podstawą terapii suchej skóry jest stosowanie emolientów, czyli preparatów o właściwościach nawilżających i natłuszczających do stosowania zewnętrznego. Preparatów nawilżających należy używać przynajmniej raz dziennie i powtarzać aplikację w razie potrzeby. Stosowanie odpowiedniego leczenia i pielęgnacji skóry suchej może skutecznie poprawić stopień jej nawilżenia i natłuszczenia oraz wyeliminować związane z nią objawy subiektywne.