Łuszczyca to przewlekła, nawrotowa choroba skóry o charakterze zapalno-proliferacyjnym cechująca się występowaniem typowych grudek i blaszek pokrytych dużą liczbą srebrzystobiałej łuski. Owłosiona skóra głowy stanowi jedno z najpowszechniejszych lokalizacji wykwitów chorobowych i w tej okolicy pojawia się jako pierwsza. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego (PTD), terapia owłosionej skóry głowy to przede wszystkim leczenie miejscowe. Leczenie rekomendowane to połączenie kalcypotriolu z dipropionianem betametazonu w podłożu żelowym czy pianie lub glikokortykosteroidy miejscowe o średniej i dużej sile działania (w monoterapii lub w połączeniu z lekami keratolitycznymi) w postaci roztworów, szamponów oraz pianek. Leczeniem alternatywnym mogą być dziegcie w postaci szamponów i roztworów, spirytus cygnolinowy czy tazaroten w żelu. Łojotokowe zapalenie skóry głowy (ŁZS) jest przewlekłą, nawrotową chorobą, występuje u niemowląt, dorosłych i osób w podeszłym wieku. Są to wykwity złuszczające się na podłożu rumieniowym w okolicach skóry obfitującej w gruczoły łojowe (twarz, skóra owłosiona głowy, plecy). Diagnozę ustala się na podstawie charakterystycznej morfologii klinicznej. Przyczyny ŁZS pozostają niewyjaśnione, ale istnieje kilka wzajemnie niewykluczających się hipotez: nadmierna aktywność gruczołów łojowych, czynniki zakaźne i immunologiczne, związek z łuszczycą czy inne czynniki, jak układ nerwowy, pora roku czy dieta. Terapia tej dermatozy to leczenie miejscowe za pomocą szamponów zawierających cyklopiroksolaminę, ketokonazol lub pirytonian cynku, które prowadzi do redukcji złuszczania i stanu zapalnego (są to środki o działaniu keratolitycznym, cytostatycznym i przeciwgrzybiczym).