Ziarnica weneryczna pachwin, inaczej znana jako choroba Duranda–Nicolasa–Favre’a, to choroba przenoszona drogą płciową, wywołana przez bakterię Chlamydia trachomatis o typie serologicznym L1–L3 (w odróżnieniu od typów serologicznych A–C powodujących jaglicę oraz D–K odpowiedzialnych za nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, zapalenie szyjki macicy, a także zapalenie spojówek i zapalenie płuc u noworodków). Powszechnie znanymi ogniskami endemicznymi tej jednostki chorobowej są kraje Afryki, Azji, Ameryki Południowej i Karaiby. Od 2003 r. obserwuje się występowanie ognisk endemicznych w Europie, przede wszystkim wśród homoseksualnych mężczyzn; choroba jest wywoływana w znacznej większości przez Chlamydia trachomatis podtyp L2b. Przebieg choroby opiera się na trzech etapach. Pierwszym z nich jest pojawienie się w miejscu wniknięcia patogenu niebolesnej grudki lub krostki, która ulega owrzodzeniu, następnie samoistnie goi się bez pozostawienia blizny; w drugim okresie obserwuje się bolesną limfoadenopatię okolicznych węzłów chłonnych z towarzyszącym zaczerwienieniem skóry pokrywającej owe węzły; trzeci etap to późne następstwa nieleczonej choroby, objawiające się jako słoniowacizna, przetoki, owrzodzenia narządów moczowo-płciowych. Ziarnica weneryczna pachwin często współwystępuje z innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową, zwłaszcza wirusem HIV. Leczenie polega na doustnym przyjmowaniu doksycykliny dwa razy po 100 mg przez 21 dni. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek ziarnicy wenerycznej pachwin oraz aktualne wytyczne dotyczące postępowania w tej jednostce chorobowej.