Łuszczyca pospolita to przewlekła choroba zapalna skóry wpływająca istotnie na jakość życia pacjentów. Czynniki determinujące długoterminową skuteczność leczenia obejmują zarówno parametry osobnicze pacjentów, jak i właściwości stosowanych terapii. Miejscowe leczenie glikokortykosteroidami i analogami witaminy D pozostaje podstawą w łagodnych postaciach choroby, choć jego efektywność może być obniżona przez lęk przed steroidami (sterydofobia) czy brak systematyczności w ich stosowaniu. Leczenie ogólne, w tym metotreksat i cyklosporyna, jest skuteczne, jednak jego długofalowe zastosowanie ograniczają działania niepożądane. Leki biologiczne celujące w TNF-α, IL-17 i IL-23 zapewniają wysoką skuteczność i trwałą poprawę, szczególnie gdy są stosowane zgodnie ze strategią treat-to-target. Na skuteczność terapii wpływają także cechy pacjenta (m.in. masa ciała, choroby współistniejące, genotyp) oraz czynniki takie jak immunogenność i historia wcześniejszego leczenia. Podkreśla się znaczenie indywidualizacji terapii, monitorowania efektów i aktywnej współpracy z pacjentem w celu utrzymania remisji i poprawy jakości życia.
Autor: Adam Zalewski
dr n. med.
Uniwersyteckie Centrum Dermatologii Ogólnej i Onkologicznej, Uniwersytecki Szpital Kliniczny we Wrocławiu, Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu