Łuszczyca plackowata jest przewlekłą chorobą o podłożu immunologicznym, w której kluczową rolę odgrywa szlak IL-23/IL-17. Ryzankizumab, humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1, selektywnie blokuje podjednostkę p19 IL-23, co prowadzi do zahamowania produkcji cytokin prozapalnych i nadmiernej proliferacji keratynocytów. W badaniach klinicznych III fazy ryzankizumab wykazał wysoką skuteczność w leczeniu umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy plackowatej – powodował znaczącą poprawę w zakresie wskaźników PASI oraz sPGA w porównaniu z placebo. Terapia ryzankizumabem charakteryzuje się utrzymującą się skutecznością przy schemacie dawkowania leku co 12 tygodni oraz korzystnym profilem bezpieczeństwa, z niskim odsetkiem poważnych działań niepożądanych.
Dane z praktyki klinicznej wskazują na efektywność ryzankizumabu również w trudnych do leczenia grupach pacjentów, obejmujących chorych na łuszczycę ze współwystępującą otyłością, chorobami układowymi i łuszczycowym zapaleniem stawów, oraz w przypadkach zajęcia przez zmiany łuszczycowe lokalizacji szczególnych, takich jak owłosiona skóra głowy, dłonie, stopy i paznokcie. Ryzankizumab stanowi zatem istotną opcję terapeutyczną w leczeniu łuszczycy plackowatej, łącząc selektywność mechanizmu działania
ze stosunkowo wysoką skutecznością kliniczną i przewidywalnym profilem bezpieczeństwa.
Niezbędne są dalsze badania oraz długoterminowe obserwacje kliniczne, które umożliwią pełniejszą ocenę efektywności leczenia ryzankizumabem, w tym czasu utrzymywania się remisji po zakończeniu terapii.
Autor: dr hab. n. med. Dorota Purzycka-Bohdan
dr hab. n. med. Dorota Purzycka-Bohdan
