Przewlekłe leczenie atopowego zapalenia skóry z uwzględnieniem terapii pimekrolimusem

Atopowe zapalenie skóry (AZS, wyprysk atopowy) jest przewlekłą, niezakaźną dermatozą zapalną, przebiegającą z okresami nawrotów i remisji [1]. Głównymi objawami atopowego zapalenia skóry są: silny świąd i suchość skóry, zmiany rumieniowe, zapalne o morfologii wyprysku, a w fazie przewlekłej choroby pogrubienie (lichenifikacja) naskórka [1]. Wyprysk atopowy może współistnieć z innymi IgE-zależnymi chorobami atopowymi: alergią pokarmową, alergicznym nieżytem nosa oraz astmą oskrzelową (marsz alergiczny). Objawy chorobowe pojawiają się w wyniku złożonych interakcji genetyczno-epigenetycznych, środowiskowych i immunologicznych, które nakładają się na defekt bariery naskórkowej [1]. 
Ze względu na wiek chorego i charakterystyczny przebieg choroby wyróżnia się wyprysk atopowy: okresu niemowląt, dzieci i osób dorosłych. Atopowe zapalenie skóry w okresie niemowlęcym lokalizuje się głównie na policzkach oraz na skórze głowy owłosionej pod postacią rumieniowych plam oraz wykwitów grudkowych. W okresie, gdy dziecko zaczyna raczkować, kolana są szczególnie predysponowane do wystąpienia zmian skórnych, a obszar pokryty pieluszką pozostaje zwykle niezajęty. Zmiany skórne w okresie dzieciństwa obejmują głównie powierzchnie zgięciowe: doły łokciowe, doły podkolanowe, powierzchnie grzbietowe rąk i stóp oraz kark, policzki i powieki. Zmiany skórne w okresie dojrzewania i u dorosłych występują przede wszystkim na powiekach, czole, wokół ust, karku, szyi, górnej części klatki piersiowej, w dołach zgięciowych, w okolicy obręczy barkowej oraz na grzbietowych powierzchniach rąk. Dla AZS charakterystyczny jest brak występowania wykwitów skórnych w okolicach dołów pachowych. 
Wyprysk atopowy najczęściej rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że u 45% dzieci objawy pojawiają się do szóstego miesiąca życia, a...